Cześć, szukam domu, tak, wiem, że wyglądam jak debil na zdjęciach ale mam taki problem z aparatem, nie mogę przestać szczekać, no sorry, nie moja wina, bardzo się starałem, nie da się, sam rozumiesz. Poza tym to mam ładne stojące uszy i jestem mały, taki akurat, zmieszczę się wszędzie. Lubię psy, psy są fajne, mogę z jakimś zamieszkać.

Mam na imię Scubi i jestem prawie-labradorem. 'Prawie' to znaczy, że jestem ładniejszy od labradorów i nie zamierzam wyglądać jak beczka. Dbam o linię swoją i swoich opiekunów- uwielbiam porządne, długie spacery. Nie takie jakieś naokoło bloku albo przez dwie uliczki i z powrotem, tylko takie po łące, z błotem, piaskiem i węszeniem. Dobrze dogaduję się z psami. Z ludźmi też się dobrze dogaduję i mógłbym zamieszkać w domu z dziećmi powyżej 10 lat.

To młodziutkie roczne psiaki. Wesołe i kontaktowe. Trochę nieśmiałe przy pierwszym kontakcie. Potrzebują czasu na poznanie się i zaufanie. Staną się wspaniałymi towarzyszami w rodzinie.

Cześć, mam na imię Sara. Nie mam domu. Mam budę i klatkę, którą nazywają kojcem. Krążę w niej, wzdłuż ścian ogrodzenia, wciąż i wciąż w koło. To stereotypia. To klątwa owczarków- bo myślicie, że jesteśmy do pilnowania obejścia. Od zawsze byliśmy uczeni współpracy z człowiekiem, bycia z ludźmi, w stadzie. Wykonywania zadań i spełniania Waszych oczekiwań- dlatego tak wpatrujemy się w ludzi i szybko rozumiemy, czego od nas oczekują. Ode mnie nie oczekują nic. Mam szczekać. Kiedy wychodzę na space[…]

Mam na imię Tusia. Mam dwanaście lat. Mam padaczkę i miałam guza sutka. Nie mam domu. Mój opiekun nie chciał mnie już. Chciał mnie uśpić, ale nie na chwilę tylko na zawsze. Bardzo nie chciałam. Dwanaście lat to dużo, ale nie tak dużo żeby nigdy już nie pójść na spacer, nie pobawić się z dziećmi, nie poleżeć na ciepłej trawie w promieniach słońca. Już prawie nie tęsknię. W obcym miejscu nie jest źle ale ono nie jest moim domem na zawsze. Nie ma tu nikogo kto powie, że jestem jego psem. Może wi[…]